"PRIERE pour mon ami " à Jean Henri GW .10 , is in 1994 geschreven in opdracht voor een project dat in het kader van “Werk in Uitvoering, componeren anno Nu” werd georganiseerd door de Deventer Muziekschool en de Gemeente alsmede een aantal sponsors. Het moest een groot werk van maximaal een kwartier tijdsduur worden voor alle deelnemende groepen die aan het slot van de avond waarin alle composities ten gehore zouden worden gebracht, een actieve rol speelden.
Die groepen waren Het Deventer Symfonisch orkest en het Vedremo Ensemble, waar ik zelf mee optrad, het Deventer Kamer Orkest, Het Nieuwe Deventer Kinderkoor, Koor de Hoventoon en Het Bouwkundekoor Deventer. De opdracht kwam in de lente van 1994, het jaar waarin Jan (de Jean Henri uit de titel en mijn levensgezel) uiteindelijk wist dat hij aan Aids leed. Toen ik vroeg aan de organisatoren of het per se een feestelijk stuk moest zijn, kreeg ik te horen dat dat niet het geval was. Het moest vooral en liefst een overweldigende indruk maken.
Ik heb toen het Mis- en Vesperboek uit Jans jeugd (RK opgevoed in Brugge) gepakt en er de meest troostrijke teksten die in een oogopslag te vinden waren bijeen gezocht om, zoals Brahms bij zijn Requiem had gedaan, toch een eigen draai aan wat waarschijnlijk de laatste muziek zou worden die ik voor mijn vriend ging schrijven, te geven. Samen met mijn idee dat sterven ook een vorm van thuiskomen is en de opmerking van Jan dat hij de tekst van In Paradisum zo prachtig vond, werd als laatste deel slechts een drietal zinnen uit het “ In Paradisum “ gevolgd door het “Kyrie” getoonzet.
Bij de première werd besloten dat het wellicht een nog indrukwekkender indruk zou maken als het stuk aan het begin en aan het einde van de avond werd uitgevoerd. De recensie die Wiel Palmen in het Deventer Dagblad (14-11-1994) schreef, spreekt voor zich:
“ …. de muziek is te vergelijken met de Franse muziek uit de tweede helft van de vorige eeuw, met zijn vloeiende en gedragen melodieën. Prière kan alleen maar worden uitgevoerd met een groot koor en orkest. De geladenheid en de uitzichtloosheid komen dan alleen tot hun recht. Althans, zo kan het beleefd worden.
Herkenbaar, soms verrassend, zoals de elkaar vrolijk opvolgende tonen bij “ Illumina oculos meos” , of voorhoofdfronsende en onverwachte klanken bij “ In Paradisum deducant te Angeli” . Dramatisch van opzet, indringend, zoals “ In Te speravi” .
Doodstil
Kyrie eleison, Heer ontferm U zet het kinderkoor in als laatste strofe. Een laatste poging God te vermurwen genadig te zijn, een smeekgebed met je blote knieën op de harde grond, zonder franje, bijna als een geslagen hond, die bedelt om de allerlaatste gunst, gezongen op bijna eenzelfde melodische frase. De stemmen mengen zich als de hand van de drenkeling die boven het water uitsteekt. Dan de allerlaatste klanken, in eenstemmigheid gebracht, wegstervend zoals het leven zelf, maar dan met het gevoel van absolute eenzaamheid.
Doodstil zijn de vele bezoekers. Een oriëntaals feest dringt door de dikke muren *) heen. Stoort, maar schudt wakker tegelijk. Terug naar huis in de donkere mistigheid van de herfst schieten de tranen in je ogen en denk je aan je eigen dierbare doden.”
*): [ van de Lebuïnuskerk waar de uitvoering plaats vond op carnavalsavond 11-11-94]
De kop van het artikel : “ Prière van Hans Glas geladen en troostend” , is voor mij nog altijd een van de grootste complimenten die ik ooit gekregen heb.
In 1996 werd ter gelegenheid van Wereld Aids Dag op 1 december dit stuk nog eens uitgevoerd in de Broederenkerk, eveneens te Deventer, wederom met het Deventer Symfonisch Orkest en het Vedremo Ensemble en het Bouwkundekoor. Het enige ontbrekende was het kinderkoor. Die heldere klank van cherubijnen in het laatste Kyrie.
Beide opnames zijn hier weergegeven.
Voor wie, net als ik, de Roomse liturgie niet kent, volgt hier de tekst:
1- Accendat in nobis Dominus ignem sui amoris et flammam aeternae caritatis.
2- Illumina oculos meos, ne umquam obdormiam in morte.
3- Custodi me, Domine ut pupillam oculi: sub umbra alarum tuarum protege me.
4- In te speravi, Domine, dixi: Tu es Deus meus, in manibus tuis tempora mea.
5- Libera me, Domine, de morte aeterna, in illa tremenda.
6- In Paradisum deducant te Angeli: in tuo adventu suscipiant te Martyres, et perducant te in civitatem anctam Jerusalem. Chorus Angelorum te suscipiat
7: Kyrie eleison, Christe eleison, Kyrie eleison.
1= De Heer onsteke in ons het vuur van zijn liefde en de vlam der eeuwige liefde.
2=Verlicht mijn ogen opdat ik nimmer ten dode inslape.
3=Behoed mij Heer,als uw oogappel, bescherm mij onder de schaduw van uw vleugelen.
4=Op u Heer, betrouw ik, ik zeg: mijn God zijt gij, mijn lot ligt in uw handen.
5=Bevrijd mij o Heer, vabn de eeuwige dood op die vreeswekkende dag.
6=De engelen geleiden u het paradijs binnen; bij uw aankomst nemen de martelaren u op en geleiden u in de heilige stad Jerusalem. Moge het koor der Engelen u ontvangen.
7=Heer ontferm u over ons, Christus ontferm u over ons, Heer ontferm u over ons.
Die groepen waren Het Deventer Symfonisch orkest en het Vedremo Ensemble, waar ik zelf mee optrad, het Deventer Kamer Orkest, Het Nieuwe Deventer Kinderkoor, Koor de Hoventoon en Het Bouwkundekoor Deventer. De opdracht kwam in de lente van 1994, het jaar waarin Jan (de Jean Henri uit de titel en mijn levensgezel) uiteindelijk wist dat hij aan Aids leed. Toen ik vroeg aan de organisatoren of het per se een feestelijk stuk moest zijn, kreeg ik te horen dat dat niet het geval was. Het moest vooral en liefst een overweldigende indruk maken.
Ik heb toen het Mis- en Vesperboek uit Jans jeugd (RK opgevoed in Brugge) gepakt en er de meest troostrijke teksten die in een oogopslag te vinden waren bijeen gezocht om, zoals Brahms bij zijn Requiem had gedaan, toch een eigen draai aan wat waarschijnlijk de laatste muziek zou worden die ik voor mijn vriend ging schrijven, te geven. Samen met mijn idee dat sterven ook een vorm van thuiskomen is en de opmerking van Jan dat hij de tekst van In Paradisum zo prachtig vond, werd als laatste deel slechts een drietal zinnen uit het “ In Paradisum “ gevolgd door het “Kyrie” getoonzet.
Bij de première werd besloten dat het wellicht een nog indrukwekkender indruk zou maken als het stuk aan het begin en aan het einde van de avond werd uitgevoerd. De recensie die Wiel Palmen in het Deventer Dagblad (14-11-1994) schreef, spreekt voor zich:
“ …. de muziek is te vergelijken met de Franse muziek uit de tweede helft van de vorige eeuw, met zijn vloeiende en gedragen melodieën. Prière kan alleen maar worden uitgevoerd met een groot koor en orkest. De geladenheid en de uitzichtloosheid komen dan alleen tot hun recht. Althans, zo kan het beleefd worden.
Herkenbaar, soms verrassend, zoals de elkaar vrolijk opvolgende tonen bij “ Illumina oculos meos” , of voorhoofdfronsende en onverwachte klanken bij “ In Paradisum deducant te Angeli” . Dramatisch van opzet, indringend, zoals “ In Te speravi” .
Doodstil
Kyrie eleison, Heer ontferm U zet het kinderkoor in als laatste strofe. Een laatste poging God te vermurwen genadig te zijn, een smeekgebed met je blote knieën op de harde grond, zonder franje, bijna als een geslagen hond, die bedelt om de allerlaatste gunst, gezongen op bijna eenzelfde melodische frase. De stemmen mengen zich als de hand van de drenkeling die boven het water uitsteekt. Dan de allerlaatste klanken, in eenstemmigheid gebracht, wegstervend zoals het leven zelf, maar dan met het gevoel van absolute eenzaamheid.
Doodstil zijn de vele bezoekers. Een oriëntaals feest dringt door de dikke muren *) heen. Stoort, maar schudt wakker tegelijk. Terug naar huis in de donkere mistigheid van de herfst schieten de tranen in je ogen en denk je aan je eigen dierbare doden.”
*): [ van de Lebuïnuskerk waar de uitvoering plaats vond op carnavalsavond 11-11-94]
De kop van het artikel : “ Prière van Hans Glas geladen en troostend” , is voor mij nog altijd een van de grootste complimenten die ik ooit gekregen heb.
In 1996 werd ter gelegenheid van Wereld Aids Dag op 1 december dit stuk nog eens uitgevoerd in de Broederenkerk, eveneens te Deventer, wederom met het Deventer Symfonisch Orkest en het Vedremo Ensemble en het Bouwkundekoor. Het enige ontbrekende was het kinderkoor. Die heldere klank van cherubijnen in het laatste Kyrie.
Beide opnames zijn hier weergegeven.
Voor wie, net als ik, de Roomse liturgie niet kent, volgt hier de tekst:
1- Accendat in nobis Dominus ignem sui amoris et flammam aeternae caritatis.
2- Illumina oculos meos, ne umquam obdormiam in morte.
3- Custodi me, Domine ut pupillam oculi: sub umbra alarum tuarum protege me.
4- In te speravi, Domine, dixi: Tu es Deus meus, in manibus tuis tempora mea.
5- Libera me, Domine, de morte aeterna, in illa tremenda.
6- In Paradisum deducant te Angeli: in tuo adventu suscipiant te Martyres, et perducant te in civitatem anctam Jerusalem. Chorus Angelorum te suscipiat
7: Kyrie eleison, Christe eleison, Kyrie eleison.
1= De Heer onsteke in ons het vuur van zijn liefde en de vlam der eeuwige liefde.
2=Verlicht mijn ogen opdat ik nimmer ten dode inslape.
3=Behoed mij Heer,als uw oogappel, bescherm mij onder de schaduw van uw vleugelen.
4=Op u Heer, betrouw ik, ik zeg: mijn God zijt gij, mijn lot ligt in uw handen.
5=Bevrijd mij o Heer, vabn de eeuwige dood op die vreeswekkende dag.
6=De engelen geleiden u het paradijs binnen; bij uw aankomst nemen de martelaren u op en geleiden u in de heilige stad Jerusalem. Moge het koor der Engelen u ontvangen.
7=Heer ontferm u over ons, Christus ontferm u over ons, Heer ontferm u over ons.
Prière pour mon ami J.H. DeCock (aidsconcert 1996)
Prière pour mon ami J.H. DeCock
(Première 1994)
(Première 1994)
Klik op een LP om deze te beluisteren
(langere opstarttijd i.v.m grootte van MP3)
(langere opstarttijd i.v.m grootte van MP3)
